Diagnoza Integracji Sensorycznej

Opis

(3-5 spotkań, w tym co najmniej 1 z Rodzicem).

Etapy:

1. Wywiad z Rodzicami – jest niezbędny, by ustalić problematyczny obszar w funkcjonowaniu dziecka. Terapeuta nawiązuje kontakt z rodzicami prosząc o wypełnienie kwestionariusza rozwoju sensoryczno – motorycznego już od okresu niemowlęctwa. Znaczenie mają również informacje o przebiegu ciąży, okresie prenatalnym.

Następnie prosi by rodzice:

• opisali szczegółowo niepokojące zachowania dziecka i konkretne sytuacje w których one występują,
• opowiedzieli jak sobie z tym radzą,
• opisali zakresy dobrego funkcjonowania dziecka,
• dostarczyli ewentualne materiały z diagnozy, rozpoznania medycznego

2. OBSERWACJA SWOBODNA – podczas zabawy nie ukierunkowanej terapeuta obserwuje dziecko w jaki sposób porusza się po sali, czym się szczególnie interesuje, a czego się boi, w jaki sposób adaptuje się w nowym otoczeniu.

3. OBSERWACJA KLINICZNA w oparciu o arkusz prób,  w zakresie podstawowych układów zmysłów ( dotykowego, przedsionkowego, proprioceptywnego, wzrokowego i słuchowego), rozróżniania prawej i lewej strony, kontroli ruchów gałek ocznych, integracji obustronnej i przekraczania linii środkowej ciała, integracji odruchów posturalnych, reakcji równoważnych, praksji (planowania motorycznego), napięcia mięśniowego oraz motoryki małej i dużej.

Inne istotne informacje, które możemy zebrać na etapie diagnozy integracji sensorycznej, dotyczą samokontroli, umiejętności społecznych i radzenia sobie, pewności siebie i samooceny oraz schematu ciała ( jego obrazu).

Oceniane są również funkcje związane z odbiorem bodźców takie jak świadomość, orientacja, czujność, uwaga i koncentracja. Ważnym objawem, na który należy zwrócić uwagę jest drżenie rąk.

Podczas obserwacji klinicznej wykorzystujemy standaryzowane testy, służące do pomiaru wydajności procesów przetwarzania sensorycznego i umiejętności planowania motorycznego. Za pomocą tych testów bada się zdolność dziecka do interpretowania informacji przedsionkowych, wzrokowych, dotykowych i proprioceptywnych oraz jego umiejętność planowania motorycznego, koordynację oko-ręka, reakcje posturalne i reakcje mięśni oczu. Terapeuta może również stwierdzić, które układy są podwrażliwe, a które nadwrażliwe.

Na podstawie standardowych testów i obserwacji, a także rozmów z rodzicami terapeuta identyfikuje problematyczny obszar i potrzeby konkretnego dziecka. Niektóre dzieci wymagają przede wszystkim ruchu ( bodźce przedsionkowe), a inne dużo dotyku i bodźców pochodzących z mięśni lub stawów ( dotykowych i proprioceptywnych) w połączeniu z ruchem.

Po ukończonej diagnozie rodzic małego pacjenta otrzymuje pisemną ocenę procesów przetwarzania sensorycznego, w tym zalecenia do stosowania w domu.